izmirde üniversite okuduğum yıllar. yaz tatilleri çalışıp 3-5 kuruş para biriktirmek maksadı ile memlekette mobilya mağazasında çalışıyorum. o dönem mağazaya değişik bir eleman alındı. ismi kenan 35 yaşlarında evi barkı işi gücü yok. patron haline acımış, depoda yer vermiş orada yatıp kalkıyor. değişik bir tip bu kenan abi alkoliğin önde gideni, ayık gezdiği gün yok. bu sebepten dolayı da karısı tepmüğü koymuş boşanmış bundan. çocuğu da göstermiyor. ailesi izmir'de yaşıyor. kendine çeki düzen verip karısının istediği gibi bir adam olmak için antalya'ya geliyor, barlarda otellerde çalışıyor ama nafile. neyse tanışıyoruz, iyi anlaşıyoruz derken okullar açılıyor ben izmir'e dönüyorum tekrardan.
tarihi de hiç unutmam 23 eylül.. telefon çalıyor, kenan abi. o gün küçük kızı özgenin doğum günü. özge 4-5 yaşlarında dünya tatlısı. ricada bulunuyor, ben gidemiyorum gidip görsen bir resmini göndersen bana diye. kıramıyorum adresi alıyorum.
neyse pasta,kola, küçükte bir hediye derken koyuluyorum yola. cennet mahallesi gibi bir yer evi bulup kapısına çalıyorum, kapıyı bitirim, saçlar arkaya doğru jöleli, boynunda kafam kadar zincirli bir elaman açıyor. o an yanlış geldim deyip dönmeliydim. tanıtıyorum kendimi durumu izah ediyorum ben kenan abinin tanıdığım demeye kalmadan kolumdan tuttuğu gibi içeri alıyor. içeri girmemle dışarı çıkmak için hamle yapmam bir oluyor ama arkada bitirim olduğu için kaçış düşüncem o saniye son buluyor. bütün sülale o gün orada sanırsam. lan diyorum nereye düştüm ben ne işim var burada (vol. 1) kurbanlık koyun gibi beni karşılarına oturttular. konuşmamı bekliyorlar, (kapıda anlattım halbuki) konuş dercesine bakıyorlar. suç işlemişim de geri kendi ayaklarımla karşılarına oturmuş gibi bir tavır hepsinde. bitirim zaten göz altından beni kesiyor.
(bkz: sikmeseler bari) kenan abi'ye nasıl kuruldularsa adamın ismini duyunca hepsi alev topuna dönüyor. neyse durumu bir de tüm ev halkına anlattım allah'tan normal karşıladılar. sohbet muhabbet pasta doğum günü derken seviyorlar beni.
tam kalkacağım akşam oluyor hava kararıyor. teyzelerinin kızının düğünü varmış o kalabalık o yüzdenmiş oraya gitmeden bırakmayız diyorlar. ne kadar yok olmaz desemde kendimi pistte abe kaynana ile oynarken buluyorum. cidden kendi kendime napıyorum lan ben burada diyorum. en son eve yere sıfır, full modifiyeli, mavi farlı bir araba ile bırakılıyorum. eve gelip ilk işim kenan abiyi telefondan ve hayatımdan çıkarmak oluyor.